Gayıt guyuta istenirdi foturaf. İpti tavsır derlerdi. Soğna iresim dediler. Çoh çoh soğnaları foturaf der oldular. Suret dedikleri de olurudu.
İlazım olmayan, mecbur olmayan heç bi şeyin hayata giremediği yohluh yıllarıydı. Yol yoh, bel yoh, vesait yoh. Ahalinin Perşembe pazarına gelmeye mecali yoh.
Yohluh, yohsulluh her yeri perimperişan ederken, duyulmadıh, bilinmedik şeyler zuhur ediyodu. Foturaf bunnardan biriydi. Gafa kağıdına bile foturaf istenir oldu.
Eski koye yeni adet! Ağanın yeşil kurkü, yeni çıhtı bu türkü! Evde ahır sekisi dilde İstanbul türküsü! Saçlar sırma da daramaya şimşir hacet yoh!
Foturafsız olmuyo muymuş? Foturafsız olsa ne olur? Gafa kağıdı dediğin neyki? İlle foturaf istiyolar! Daha evvel foturafsız oluyodu da şimdi niye olmuyo? Gafa kağıdına foturaf yapışacah da ne olacah ? Yohluğun söylettiği bi gağnı laf. Elde yoh, avuçda yoh. Goyun can derdinde, gasap post derdinde.
Davşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış. Naçarlıh işte… Çare yoh, anadut ayahlı foturaf makinasının garşısında esas duruşa geçilir. Sağa bah, sola bah, ileri bah, başını galdır, omuzlarını yuharda dut, gozünü kipirdetme gibi talimatlardan müteşekkil poz verme soğnasında foturaf çekinme işi biter.
Sırada, atınan eşşağnen, yolsuz belsiz koye hava gararmadan varmah var.
Adnan KORKMAZ
SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ
Kaynak : https://www.sorgundusuncekulubu.com/sorgundan-ciktim-yolarauf-yucel/
