Avluya havlu deller bizde. Bahçe yani senin annıyacağan… Alem içinde alemdi havlu. Çatal gapıynan girilen bi alem. İçinde daştan, toprahtan garayapı evler, tandırlar, ahırlar, pinnikler, iğde ağaçlı helalar, tulumbalı su guyuları, garıh garıh zebzeler, türlü türlü meyveler…
Horantanın müstakil dünyasıydı havlu. Doğumdan ölüme, duğünden cenazeye her hallarının şahidiydi havlu. Orda ağlallar orda gulellerdi. Bi koşesine ateş gayar kupeli gazanda su gaynatıp cenaze yurlardı. Daldan dala gablo dolayıp irenkli irenkli lamba yahar duğün edellerdi, davullu zurnalı…
Gadınnarın muhkem galesiydi havlu. Evin her işini paşa gonüllerince yapallardı. Erişte keseller, turşu gurallar, gaysı gurudullar, su börağ yapallar, yün diderler, yatah yorgan havalandırıllar, çamaşır yurlar, halı kilim çırpallardı…
Çocuhların en sevdikleri oyun alanıydı havlu. Garışan birileri olmadan, durun galen denmeden gafalarına gore oynadıhları oyun yeriydi. Coşallar, goşallar, şen şahrah ağlenillerdi…
Gomşu gadınnarın çoluh çocuh gaylesizce buluştuhları yerdi havlu. Ekseri ikindi serinniğinde biraraya geliller, yere bi kilim sereller, çay demleller, çayın yanına gısır yapallar, bat yapallar, kek yapallar, yerler, içeller, sohbet edellerdi…
Havlu hayattı….
Adnan KORKMAZ
SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ
